Sérgio Assad is a Brazilian guitarist, composer, and arranger who often performs with his brother in the guitar duo Sérgio and Odair Assad, commonly referred to as Assad Brothers or Duo Assad.Born into a musical family in Mococa, São Paulo, Brazil, Sergio Assad began creating music for the guitar not long after he began playing the instrument. He learned Brazilian folk melodies from his father. By age 14, he was arranging and writing original compositions for the guitar duo he had formed with his brother, Odair. At the age of 17, he and Odair began their studies under the best known classical guitar teacher in Brazil at the time, Monina Tavora, a former disciple of Andrés Segovia. Sergio later went on to study conducting and composition at the Escola Nacional de Música in Rio de Janeiro, and worked privately with Brazilian composition teacher, Esther Scliar.Over the last twenty years Assad has concentrated most of his efforts on building a repertoire for the guitar duo. He has extended the possibilities of the two-guitar combination through his arrangements of Latin American music by composers such as Piazzolla, Villa Lobos, and Ginastera as well as Baroque to Modern music by Scarlatti, Rameau, Soler,Bach, Mompou, Ravel, Debussy, and Gershwin among others. He has completed over 300 arrangements for different chamber music settings arrangements for Gidon Kremer,Dawn Upshaw, Yo Yo Ma, Nadja Salerno-Sonnenberg, TrioConBrio, Iwao Furusawa, Paquito D’Rivera, Turtle Island String Quartet, L.A. Quartet, Luciana Souza, and Vancouver Cantata Singers.
Jorge Cardoso (Posadas, 1949) is an Argentine composer, primarily for guitar. He is also a medical doctor.
He completed his music studies at the Real Conservatorio Superior de Música de Madrid and, in 1973, his medicine studies at the Universidad Nacional de Córdoba.
He has made numerous recordings and published works such as Science and Method on Guitar Technique (preview published by Acordes Concert, Didactic Series). In 2007 he published a didactic DVD with booklet, Técnica de la guitarra clásica (published by RGB Arte Visual)
Jorge Cardoso has given concerts in Argentine, Belgium, Chile, Costa Rica, Cuba, Czechoslovakia, Finland, France, Germany, Holland, Honduras, Italy, Japan, Luxembourg, Mexico, Morocco, Paraguay, Poland, Portugal, Spain, Sweden, Switzerland, Turkey, Ukraine United Kingdom and U.S.A., and frequently participates in international festivals and programs for radio and television. He has performed with the soprano Liliana Rodriguez.
Jorge Cardoso has composed over 350 works: suites and pieces for solo guitar; duets (two guitars, guitar and violin, guitar and harpsichord, guitar and flute); trio and quartets; string quartet; quintets (guitar and strings, guitar and wind instruments); concerts (for two guitars and strings, for guitar and orchestra); an orchestra for strings and songs for voice and guitar. Other related works include his transcriptions and arrangements of works of South American folkloric character, of de Spanish Renaissance and Baroque, and of other countries and periods. Many are performed regularly by guitarists throughout the world and several are included on recording by 100 performers.
He has lectured on classical guitar technique, interpretation, Latin American Music, Baroque Music, and Music Composition at conferences, seminars and classes throughout France, Spain, Portugal, Belgium, Germany, Poland, Switzerland, Chile, Cuba, Costa Rica, Argentina, Morocco and Turkey. He is the author of the book “The Science and Method of Guitar Technique”, edited in French (Les Editions Australia), Japanese (Guitar Music) and Spanish (Universidad de Costa Rica), and translated into English, German and Polish: and “Rhythms and Musical Forms of South America (volume 1: Argentina, Paraguay and Uruguay) and RASGUEOS (Musical History from the 16th century to the present.
Carlo Domeniconi (born 1947) is an Italian guitarist and composer known as a concert artist in both the classical and jazz idioms. Born in Cesena, Italy, he received his first instruction with Carmen Lenzi Mozzani at the age of 13. By age 17, he had received his diploma from the Rossini Conservatory in Pesaro.
In 1966, Domeniconi left Italy for West Berlin, where he studied composition at the University of Music (later The Berlin University of the Arts). He further worked at the university for 20 years as a professor.
Later, Domeniconi visited Turkey and became enamoured with its people and culture. He initiated the development of the department for guitar studies at the conservatory in Istanbul and developed a compositional style that reflected the regional folk influence.
Domeniconi possibly is most well known for his 1985 piece Koyunbaba. The name is Turkish and literally translates as “sheep-father” (koyun-baba), or “shepherd.” Some sources also translate it as “the spirit of the sheep”. It can also refer to many other things, including a 13th-century mystical saint-like figure whose grave is decorated with coloured bits of cloth by Turkish villagers seeking his help with family problems. “Koyunbaba” is also the family name of his descendants, who still reside in the area, and the name of a wild, dry region of Southwest Turkey. According to local legend, the area is seemingly cursed – numerous people who have attempted to rent or purchase the land from the Koyunbaba family have died or fallen ill. Domeniconi has referred to two specific examples: one was a German woman who wanted to keep the area in its natural and unspoiled state, but was soon stricken with cancer. The other was one of three sons of the Koyunbaba family who suddenly sold some of the land, but then hanged himself.
Juan Leovigildo (Leo) Brouwer (Havana, 1 maart 1939) is een Cubaans componist, gitarist en dirigent.
Brouwer werd geboren als zoon van een arts. Op zijn dertiende begon hij met gitaarspelen; hij werd geïnspireerd door het luisteren naar flamencomuziek en werd aangemoedigd door zijn vader, die zelf ook gitaar speelde om op zijn gehoor stukken van Villa-Lobos,Tárrega en Granados na te spelen. Vanaf 1955 studeerde hij aan het Conservatório de Havana, naast de theoretische vakken vooral gitaar bij Isaac Nicola en viool bij Emílio Pujol. Brouwer gaf op zeventienjarige leeftijd zijn eerste concert. Vervolgens studeerde hij compositie bij Stefan Wolpe aan de Juilliard School in de Verenigde Staten. Hij heeft een aantal aanstellingen gehad in zijn geboorteland, onder meer als directeur van de muziekafdeling van het Cinema Institute van Cuba.
Zijn oeuvre bestaat naast diverse stukken voor voor sologitaar uit een opera, balletmuziek en filmmuziek voor meer dan 40 films. Aanvankelijk werd Brouwer beïnvloed door de Cubaanse volksmuziek. In een volgende fase componeerde hij veel seriële muziek en twaalftoonsmuziek. Hij ontwikkelde hieruit een naar minimal music neigende stijl; zelf spreekt hij van modulaire muziek.
Sinds 1987 is Brouwer erelid van UNESCO.
Werken voor gitaar
Gitaarsolo[bewerken]
- 1955 Suite No. 1 Antigua
- 1955 Suite No. 2
- 1956 Preludio
- 1957 Danza Característica “Quítate de la Acera”
- 1959 Fuga No. 1
- 1959 Tres Apuntes
- 1964 Danza del Altiplano
- 1964 Elogio de la Danza
- 1968 Canticum
- 1968 Un Dia de Noviembre
- 1971 La Espiral Eterna
- 1973 Parábola
- 1973 Estudios Sencillos (Nos. 1-10)
- 1974 Tarantos
- 1975 Cadences
- 1981 El Decamerón Negro
- 1981 Preludios Epigramáticos No. 1-6
- 1984 Variations on a Theme of Django Reinhardt
- 1987 Paisaje Cubano con Campanas
- 1990 Sonate
- • Fandangos y boleros
- • Sarabanda de Scriabin
- • Toccata de Pasquini
- 1993 Rito de los Orishás
- 1996 Hika: In Memoriam Toru Takemitsu
- 1996 Hoja de album
- 1996 Paisaje Cubano con Tristeza'”
- 1999 An Idea (Passacaglia por Eli)
- 2000 Viaje a la Semilla
- 2001 Nuevos Estudios Sencillos No. 11-20
- 2004 Omaggio a Prokofiev
- 2004 La Ciudad De Las Columnas
- 2008 Paisaje Cubano con fiesta
- Canción Triste
- Cantilena de los bosques dedicata a Roberto Fabbri
- Dos aires populares cubanos
- • Guajira criolla
- • Zapateado
- Exaedros 1
- Paisaje Cubano con lluvia
- Paisaje Cubano con rumba
- Piezas sin títulos No. 1-3
- Variantes
- Variations on a Piazzolla Tango
- Dos Temas populares cubanos”
- • Duerme negrita, cancion de cuna (Berceuse)
- • Ojos Brujos
Toru Takemitsu (武満徹, Takemitsu Tōru ; Tokio, 8 oktober 1930 – aldaar, 20 februari 1996) was een Japans componist.
Takemitsu kreeg interesse in westerse muziek tijdens de Tweede Wereldoorlog tijdens het herstel van een langdurende ziekte. Hij hoorde in het ziekbed klassieke muziek van een Amerikaanse militaire omroep. Hij luisterde ook naar jazz uit de platencollectie van zijn vader.
Na de Tweede Wereldoorlog besloot hij componist te worden en in 1948 studeerde hij bij Yasuji Kiyose. Maar vooral heeft hij zich als componist autodidactisch verder ontwikkeld. Hij was erg onder de indruk van de muziek van Claude Debussy en Olivier Messiaen en dat had ook invloed op zijn manier van componeren. In 1950 ging zijn werk Lento in Due Movimento voor piano in première.
Al vroeg was hij in vele niet-muzikale kunsten geïnteresseerd, zoals moderne schilderij, literatuur (vooral gedichten), theater en film. In 1951 stichtte hij, samen met andere componisten en kunstenares vanuit verschillende kunstrichtingen, de groep Experimenteele werkplaats, een soort mixed media groep, die al spoedig voor hun avant-gardistische multimediale activiteiten bekend werd.
De eerste grote openbare bekendheid als componist kreeg Takemitsu aan het eind van de 1950er jaren met zijn Requiem voor strijkers (1957). Zijn interesse aan verschillende artistieke uitdrukkingsvormen en zijn autodidactische ontwikkeling waren griften voor zijn avant-gardistische stijl. Hij benutte al in 1950 een geluidsband om uit reële klanken (musique concrète) muziekcollages te creëren, bijvoorbeeld Water Music (1960) en Kwaidan (1964).
In de vroege 1960er jaren vonden twee nieuwe elementen ingang in Takemitsu’s muziek: de traditionele Japanse muziek en de natuur. Aanvankelijk had hij maar weinig interesse in traditionele Japanse muziek, maar vanaf het midden van de 1960er jaren vinden wij instrumenten zoals shakuhachi en biwa in de orkestreering van werken, bijvoorbeeldNovember Steps (1967) voor shakuhachi en biwa solo en orkest, Eclipse, (1966) voor shakuhachi en biwa en Voyage (1973), voor drie biwas. In an Autumn Garden (1973-79) is gecomponeerd voor een orkest, dat gagaku (traditionele muziek aan het Keizerlijk hof) speelt. In ARC I (1963) voor orkest en A Flock Descends into the Pentagonal Garden(1977) voor orkest vindt men werken met een sterke betrekking op de natuur.
Voor de Expo ’70 te Osaka was hij muzikale leider van een theaterproject Space Theater of Street Pavillon.
In zijn vroege werken is de invloed van Arnold Schönberg en Alban Berg te horen, maar de Franse compositiestijl, bijzonder die van Claude Debussy, zijn de basis voor de meeste van zijn werken. Takemitsu had ook veel interesse voor jazz, chanson en popmuziek (12 songs for Guitar) en hij schreef als een uitgesproken film-fan ook 93 filmmuziekwerken.
Hij was docent voor compositie aan de Yale-universiteit in New Haven, Connecticut en werd door vele universiteiten in de Verenigde Staten, Canada en Australië als docent ofComposer-in-Residence uitgenodigd. Takemitsu werden talrijke prijzen en onderscheidingen toegekend, zoals de UNESCO-IMC Music Prize in 1991 en met de Universiteit van Louisville Grawemeyer Award for Music Composition in 1994.
Werken voor gitaar
- 1961 rev.1993 Music for Guitars, voor twee of drie gitaren
- Bad Boy
- A marvelous kid
- A boy named Hiroshima
- 1974 Folios
- 1977 12 Songs for Guitar
- Londonderry Air
- Harold Arlen: Over the Rainbow
- George Gershwin: Summertime
- Akira Nakada: A song of early spring
- Joseph Kosma: Amours perdues
- Charles C. Converse: What a friend
- Sammy Fain: Secret love
- John Lennon/Paul McCartney: Here, There and Everywhere
- John Lennon/Paul McCartney: Michelle
- John Lennon/Paul McCartney: Hey Jude
- John Lennon/Paul McCartney: Yesterday
- Pierre Degeyter: The International
- 1987 All in Twilight, vier stukken voor gitaar
- 1993 Equinox
- 1995 In the Woods drie stukken naar een schilderij van Cornelia Foss voor gitaar
- Wainscot Pond
- Rosedale
- Muir Woods
- A piece for guitar – for the 60th birthday of Sylvano Bussotti, voor gitaar
- Furyo Shonen – (Bad Boy) voor twee gitaren
Hans Werner Henze (Gütersloh, 1 juli 1926 – Dresden, 27 oktober 2012) was een Duitse componist, muziekpedagoog enmusicoloog. Als oudste van zes kinderen van een leraar toonde hij al heel jong zijn interesse in kunst en muziek.
Henze studeerde eerst in Braunschweig aan de Staatsmuziekschool en in Heidelberg aan het Kirchenmusikalisches Institut aldaar.
Hij leefde sinds 1953 in Italië en sinds 1961 in Marino, Rome, regio Latium. Vanaf 1980 doceerde hij in Keulen aan de StaatlicheHochschule für Musik.
In 1995 ontving hij de Westfaalse muziekprijs, die sinds 2001 zijn naam draagt. Op 7 november 2004 ontving Henze een eredoctoraat voor muziekwetenschap aan de Hogeschool voor Muziek en Theater te München.
Henze heeft zich als componist op vele vlakken ontwikkeld, hij beheerst een breed scala aan compositie-technieken: van twaalftoontechniek tot aleatoriek en van elektronische synthese tot stijlcitaat.
De eerste opvoering van de opera L’Upupa und der Triumph der Sohnesliebe, naar een Syrisch sprookje, bij de Salzburger Festspiele in 2003 werd zeer goed ontvangen. Zijn allerlaatste werk, de Ouverture für ein Theater werd geschreven ter gelegenheid van het 100-jarig bestaan van de Deutsche Oper te Berlijn. Het werk werd op het jubileumconcert op 20 oktober 2012, een week voor zijn dood, met succes uitgevoerd.
Werken voor gitaar
- 1958 Drie Tentos
- Tranquillamente
- Allegro rubato
- Lento
- 1976 Royal Winter Music: gitaarsonate nr. 1, portretten van personages van William Shakespeare
- Gloucester
- Romeo and Juliet
- Ariel
- Ophelia
- Touchstone, Audrey and William
- Oberon
- 1979 Royal Winter Music: gitaarsonate nr. 2
- Sir Andrew Aguecheek: Marcia, non troppo funebre – Sempre incalzando
- Bottom’s Dream: Adagietto, con comodo – Adagio
- Mad Lady Macbeth: Fiercely – Meno mosso – Piu mosso – Tempo 1… With Noisy Vulgarity
- Charakterstukken, voor twee gitaren
Ástor Piazzolla (Mar del Plata, 11 maart 1921 – Buenos Aires, 4 juli 1992) was een Argentijns tanguero (tangomuzikant),bandoneonist en componist. Zijn nieuwe tangobenadering zorgde voor een vernieuwing van de Tango. Piazzolla was een controversiële figuur op muzikaal en politiek vlak.
Tot zijn bekendste werken horen onder meer Libertango, Oblivión en Adiós Nonino. Over dit laatste werk wordt gezegd dat hij telefoon kreeg in de VS, dat zijn vader was overleden. Piazzolla zou zich toen op zijn kamer hebben teruggetrokken en al improviserend op zijn piano dit lied hebben gecomponeerd. “Adiós Nonino” betekent “Vaarwel opaatje”.
Ástor Pantaleón Piazzolla werd op 11 maart 1921 in de kustplaats Mar del Plata in Argentinië geboren. Hij was enig kind van Vicente Piazzolla en Asunta Mainetti. In 1925 verhuisde de familie naar New York, waar zij tot 1936 woonden.
In 1929, toen Piazzolla 8 jaar oud was, gaf zijn vader hem zijn eerste bandoneon. Hij studeerde een jaar bandoneon bij Andrés d’Aquila, met wie hij zijn eerste opname maakte, Marionette Spagnol.
In 1933 studeerde hij bij de Hongaarse pianist Béla Wilda, leerling van Sergej Rachmaninov, over wie Piazzolla later zei: “Bij hem leerde ik Bach waarderen.” Kort daarna ontmoette hij de beroemde tangozanger Carlos Gardel, die later een goede vriend van de familie werd. Piazzolla kreeg een rol als krantenjongen in de film “El Día Que me Quieras“, waarin Carlos Gardel de hoofdrol had.
In 1936 keerde Piazzolla terug naar Mar Del Plata, waar hij in een aantal tango-orkesten meespeelde. Daar hoorde hij Elvino Vardaro’s sextet op de radio. Vardaro werd later Piazzolla’s violist. De originele manier waarop Vardaro de tango benaderde, raakte Piazzolla en hij werd een bewonderaar van Vardaro. Daarop besloot Piazzolla, die toen 17 jaar was, naar Buenos Aires te verhuizen.
In Buenos Aires speelde hij bij een aantal tweederangs tango-orkesten tot 1939, toen hij zich realiseerde dat hij eigenlijk bij het orkest Aníbal Troilo y su Orquesta Típica wilde spelen. Dit orkest was een van de grootste tango-orkesten van die tijd en Troilo werd als een van de beste bandoneonspelers beschouwd.
Om een hoger muzikaal niveau te bereiken nam Piazzolla in 1941 les bij Alberto Ginastera. Later, in 1943, studeerde hij piano bij Raul Spivak. In 1942 trouwde hij met Dede Wolffen kreeg hij twee kinderen, Diana en Daniel. Het orkest van Troilo speelde de werken van Piazzolla, maar moest ze grondig arrangeren om ze dansbaar te maken, aangezien men Piazzolla’s muziek als van een ’te hoog niveau’ ervoer. Lees verder klik hier.
Antonio Lauro (August 3, 1917 – April 18, 1986) was a Venezuelan musician, considered to be one of the foremost South Americancomposers for the guitar in the 20th century.
Antonio Lauro was born in Ciudad Bolívar, Venezuela. His father, an Italian immigrant, was a barber who could sing and play the guitar so he taught his son what he could, but died when Antonio was still a child. After the family moved to Caracas, Lauro pursued formal musical study (piano, composition) at the Academia de Música y Declamación, where the distinguished composer Vicente Emilio Sojo (1887–1974) was one of his teachers. A 1932 concert performed in Caracas by Agustín Barrios, the legendary Paraguayan guitarist and composer, so much impressed the young Lauro (already an accomplished folk guitarist) that he was persuaded to abandon piano and violin in favor of the guitar. From 1933, Lauro studied with Raúl Borges (1888–1967), and was introduced to the traditional classical guitar repertoire. In the next decade, Borges’ pupils would also includeRodrigo Riera, José Rafael Cisneros, and Alirio Díaz. These colleagues, especially Díaz, were later responsible for unveiling Lauro’s works to an astonished international audience, introducing these unheard works to the likes of Andrés Segovia and John Williams.
Like many South Americans of his generation, Lauro was a fervent cultural nationalist, determined to rescue and celebrate his nation’s musical heritage. As a member of the Trio Cantores del Trópico in 1935-1943 (Lauro sang bass and played both guitar and cuatro), he toured nearby countries to introduce them to Venezuelan music. Lauro was particularly attracted to the myriad colonial parlour valses venezolanos (Venezuelan waltzes) created in the previous century by accomplished national composers such as Ramón Delgado Palacios (1867–1902). Unfailingly melodic, alternately wistful and brilliant, and characterized by a distinctive syncopation (created by a hemiola in which two measures of 3/4 become a single measure of 3/2), such music was precisely the sort of folkloric raw material which the likes of Smetana, Bartók or Granados had elevated to the category of national art in Europe.
A concert whose programme consisted entirely of such valses venezolanos (Venezuelan waltzes) by the distinguished Venezuelan pianist Evencio Castellanos (1914–1984) convinced Lauro that the guitar, too, should have comparable pieces in its repertory. Among his first efforts in this genre were the pieces later known as Tatiana, Andreína, and Natalia, composed sometime between 1938 and 1940; their instant popularity inspired still others. In addition to his guitar pieces, Lauro composed dozens of works for orchestra, choir, piano and voice; many of which remain unpublished. He occasionally experimented with modern compositional techniques, but most of his guitar music remains essentially on the Calle Real or “main street,” an expression used by musicians of Lauro’s generation to refer to a straight and direct route, without distracting harmonic detours.
In 1951-1952, the military junta of General Marcos Pérez Jiménez imprisoned Lauro for his principled belief in democracy. Lauro later shrugged off the experience, telling his friends that prison was a normal part of life for the Venezuelan man of his generation. He had continued composing even in prison, and after his release immediately returned to performing with a pioneering professional classical guitar trio, the freshly formed “Trio Raúl Borges”. In the following decades Lauro’s compositions were published, recorded, and performed throughout the world, and his contributions to his nation’s musical life were recognized and acknowledged everywhere. Lauro was appointed professor of guitar at several distinguished schools including the Juan José Landaeta Conservatory, and was named president of the Venezuela Symphony Orchestra. In spite of his modest insistence that he was a composer rather than a performer, he was persuaded by his friends to embark upon a solo concert tour which began in Venezuela and culminated in a triumphant 1980 performance at London’s Wigmore Hall. Shortly before his death at Caracas in 1986, he was presented with the Premio Nacional de Música, his country’s highest artistic award.
Alberto Evaristo Ginastera (Buenos Aires, 11 april 1916 – Genève, Zwitserland, 25 juni 1983) was een Argentijns componist enmuziekpedagoog. Hij wordt wel beschouwd als de belangrijkste componist van Zuid-Amerika na Villa-Lobos. Astor Piazzolla is een van Ginastera’s leerlingen.
Als zoon van Catalaanse en Italiaanse emigranten leek hij voorbestemd voor een bestaan als agronoom of zakenman. Maar op 12-jarige leeftijd ging hij naar het Conservatorio de Música y Arte Escénico “Alberto Williams” en later naar het Conservatorio Nacional Superior de Música “Carlos López Buchardo” (IUNA), beide te Buenos Aires. Hij kreeg les van Athos Palma en studeerde in 1938 af met lof. Hij was toen al een opkomende ster, omdat hij in 1934 een eerste prijs van de Association “El Unisono” won en zijn balletPanambí in 1937 in het Teatro Colón onder de dirigent Juan Jose Castro een geslaagde première had beleefd.
In 1942 kreeg hij een studiebeurs van de Amerikaanse Guggenheim Foundation en kon naar de Verenigde Staten van Amerika. Hij studeerde bij Aaron Copland in Tanglewood. Daar bleef hij tot 1945. Maar deze reis heeft zijn werken in de toekomst sterk beïnvloed. Teruggekomen in Buenos Aires stichtte hij samen met andere Argentijnse componisten deLiga de compositores de la Argentina (Vereniging van Argentijnse Componisten), het Conservatorio de Música y Arte Escénico de La Plata en het Latijns-Amerikaanse Centrum voor hogere muziekstudies aan het Instituto Di Tella te Buenos Aires.
Hij was decaan en (ere)professor aan de School voor kunst en muziekwetenschappen van de Ponteficia Universidad Católica Argentina Santa María de los Buenos Aires(Katholieke Universiteit van Argentinië) en professor aan de Universidad Nacional de La Plata (UNLP) te La Plata. In 1968 werd hij eredoctor van de Amerikaanse Yale-universiteitin New Haven, Connecticut. Hij is lid van de Academia Nacional de Bellas Artes van Argentinië. Verder was hij Oficial de la Orden de las Artes y las Letras del Gobierno de Francil, lid van de Academia Brasileira de Música en van de Facultad de ciencias Artes Musicales de la Universidad de Chile.
In 1970 vestigde hij zich in Europa. De symfonische rockgroep Emerson, Lake and Palmer bewerkte het vierde deel van Ginastera’s eerste pianoconcert op hun plaat Brain Salad Surgery (1973), wat zijn goedkeuring kon wegdragen.In zijn eerste werken verwerkt hij de Argentijnse folklore (Panambí, Danzas Argentinas en Estancia). Maar zijn behandeling van volkse invloeden verandert in de loop der jaren. In de Variaciones Concertantes heeft hij de volksmuziek verwerkt zonder deze in zijn compositie te citeren en gebruikt hij moderne technieken. De Variaciones concertantes van 1953 zijn geïnspireerd door Bartóks Concert voor orkest waarin alle instrumenten soleren. De cello brengt het thema, dat begeleid wordt door de harp met de tonen van de losse snaren van de gauchogitaar (e-a-d-g-b-e). Over dit werk merkte Ginastera op, dat hij een Argentijnse atmosfeer wilde scheppen met eigen thematische en ritmische elementen, in plaats van folkloristisch materiaal. Sommige variaties zijn decoratief, andere vervormen het hoofdthema tot nieuwe thema’s. De Variaciones eindigen met een malambo (dans), een mengsel van 6/8- en 3/4-maat met een enkele keer een 7/8-maat erdoorheen. In de late werken vanaf 1958 hoor je het neo-expressionisme naar voren komen (de operaBomarzo, Popul Vuh para orquesta, tweede celloconcert).
Maurice Ohana (June 12, 1913 – November 13, 1992 in Paris) was a French composer.
Ohana was born in Casablanca, Morocco (during the French protectorate). His father, an Andalusian of Sephardic-Jewish descent, had been born in the British overseas territoryof Gibraltar, while his mother had Andalusian-Castilian origins. Ohana inherited British citizenship from his father. He originally studied architecture, but abandoned this in favour of a musical career, initially as a pianist. He studied under Alfredo Casella in Rome, returning to France in 1946. Around this time he founded the “Groupe Zodiaque”, which fought against prevailing musical dogma. His mature musical style shows the influence of Mediterranean folk music, particularly the Andalusian cante jondo. In 1976 he took French citizenship.
Ohana’s output includes the choral works Office des Oracles and Avoaha (1992), three string quartets (1963, 1980, 1989), and two suites for ten-string guitar: Si le jour paraît…(1963) and Cadran lunaire (1981-2), as well as a Tiento for six-string guitar (1957).He also wrote operas entitled Syllabaire pour Phèdre and La Celestina.
He is also known for his extensive use of microtonality; for example, third- and quarter-tones in pieces like Le Tombeau de Debussy and Si le jour paraît…. He was influenced by the use of microintervals in the cante jondo.
Ohana rarely composed for large symphony orchestra: Synaxis (1966), Livre des Prodiges (1979) and T’Harân-Ngô (1973-1974). He composed two cello concertos, one piano concerto and a guitar concerto (1950–58; dedicated to Narciso Yepes).