Alexandre Tansman (ook: Aleksander Tansman) (Łódź,^[1] 11 juni 1897 – Parijs, 15 november 1986) was een Pools–Frans componist, dirigent en pianist.

Tansman werd als zoon van Frans-sprekende Joodse ouders in Łódź geboren en groeide daar ook op. Al op 4-jarige leeftijd kreeg hij pianolessen en op 8-jarige leeftijd begon hij te componeren. Hij studeerde van 1908 tot 1914 piano en compositie bij Wojciech Gawroński aan het conservatorium van Łódź. Vervolgens vertrok hij naar Warschau en studeerde rechten aan de Universiteit van Warschau en promoveerde in 1918. Tegelijkertijd studeerde hij aan het conservatorium van Warschau contrapunt bij Piotr Rytel en compositie bij Henryk Melcer-Szczawiński.

Nadat hij bij de eerste compositiewedstrijd in 1919 van de Polski Klub Artystyczny (Poolse Artiestenclub) in Warschau met de werken Romans (Romance) (1918-1919) voor viool en piano, Impresję (Impressie) (1918-1919) voor piano en Preludium H-dur (Preludium in B) (1918-1919) voor piano gelijk drie prijzen won, vertrok hij naar Parijs. Hier werd hij met de grote componisten van de tijd bekend zoals Maurice Ravel, Albert Roussel, Arthur Honegger, Darius Milhaud, Andrés Segovia en Igor Stravinsky. Hij begeleidde Maurice Ravel in 1928/1929 op diens concerttournee door de Verenigde Staten.

Al in het begin van de jaren dertig was Tansman een belangrijk lid van de Parijse School, een groep buitenlandse componisten die in de Franse metropool leven en werkten. In 1932 en 1933 maakte hij een concerttournee door de hele wereld en bracht hem naar Hawaï, door heel de Verenigde Staten, Japan, China, de Filipijnen, Singapore, Nederlands-Indië, Maleisië, Ceylon, India, Egypte, Palestina en Griekenland. In de jury van de Koningin Elisabethwedstrijd voor viool zat hij in 1937 in Brussel. In 1938 kreeg hij de Franse nationaliteit.

Als Joods componist met verbinding tot de muzikale moderne werd hij al spoedig tot speelbal van de wereldgebeurtenissen: Zijn naam verscheen in 1938 in de beruchte, van de nazi’s propageerde en geënsceneerde expositie «Entartete Musik», en naar de deling van Frankrijk vluchtte hij in 1940 naar Nice. Zijn emigratie in de Verenigde Staten met zijn echtgenote en twee kleine meisjes (Mireille en Marianne), die beide nog zuigelingen waren, werd in 1941 via Lissabon door grote hulp van Charlie Chaplin, Arturo Toscanini, Sergej Koesevitski, Eugene Ormandy en Jascha Heifetz mogelijk gemaakt. In Los Angeles vond hij al spoedig een groep van Exil-kunstenaars weer, en werd tot een goede vriend en dagelijks bezoeker van Igor Stravinsky, over wie hij in 1948 een biografie schreef.

Hij was gehuwd met de Franse pianiste Collette Cras.

Na het einde van de Tweede Wereldoorlog kwam hij in 1946 eindelijk naar Frankrijk terug, omdat hij – zoals hij later immer weer heeft uitgedrukt – «Europa met zijn heel narigheid een goed leven in Amerika verkoor». Tot het einde van zijn leven componeerde hij, en schreef rond 300 werken. Tansman beleefde een bravoure carrière, die hem niet uitsluitend met de grote componisten van zijn tijd samenbracht, maar ook met talrijke persoonlijkheden van historische betekenis. Maar weinig componisten hebben een audiëntie bij de keizer Hirohito van Japan gekregen, of waren zes dagen persoonlijke gast van Mahatma Gandhi, hebben samen met George Gershwin aan de orkestratie van hun An American in Paris gewerkt, en de persoonlijke hulp van Charlie Chaplin kunnen genieten. Aan het einde van zijn leven was de wereldburger Tansman maar liefst in drie van de hoogste Academiën van de Kunsten – in Frankrijk, België en in het vaderland Polen.

Werken voor gitaar

• 1951 Cavatine
• 1954–1957 Suite pour Segovia
• 1962 Suite in modo polonico
• 1966 Hommage à Chopin
• 1982 Hommage à Lech Wałęsa, mazurka

Frank Théodore Martin (Eaux-Vives bij Genève, 15 september 1890 — Naarden, 21 november 1974) was een Zwitserse componist, die lange tijd in Nederland heeft gewoond.

Martin wordt beschouwd als de belangrijkste Zwitserse componist van de 20e eeuw. Hij studeerde twee jaar wis- en natuurkunde aan de universiteit van Genève, maar tegelijkertijd volgde hij lessen in piano en compositie bij Joseph Lauber. In de tijd daarna bestudeerde hij een veelheid aan muzikale stijlen, inclusief volksmuziek, en nam hieruit aspecten over in zijn eigen muzikale stijl.

In de jaren twintig ontwikkelde zich zijn eigen muzikale taal tijdens langdurige verblijven in Zürich, Rome en Parijs. In 1926 richtte hij de Société de Musique de Chambre de Genève op, waarvan hij de leiding had als pianist en klavecinist. Vooral dat laatste was uitzonderlijk in die tijd. Hij heeft het klavecimbel in diverse composities gebruikt, o.a. in de Petite Symphonie Concertante, een van zijn bekendste werken.

In de jaren dertig was hij docent improvisatie en muziektheorie aan het Institut Jacques-Dalcroze en hij onderwees tevens kamermuziek aan het conservatorium van Genève. Daarnaast was hij van 1933 tot 1940 artistiek leider van het Technicum Moderne de Musique en president van de Schweizer Musik-Union van 1942 tot 1946.

In laatstgenoemd jaar verhuisde Martin naar Nederland, waar hij aanvankelijk in Amsterdam en vanaf 1956 in Naarden woonde. Hoewel hij tientallen jaren in Nederland woonde, had hij weinig contact met het Nederlandse muziekleven. In de jaren 1950 – 1957 was hij ook professor in compositie aan de Staatliche Hochschule für Musik in Keulen. Hij overleed op 21 november 1974.

Frank Martins werk laat zich omschrijven als gematigd-modern, met een sterke nadruk op ritmiek. In harmonisch opzicht kenmerkt veel van zijn werk zich door een “glijdende tonaliteit”, waarbij de muziek van de ene toonaard naar de andere beweegt. Atonaliteit wees hij resoluut af, maar verder had hij een open geest die gretig gebruik maakte van alle nieuwe ontwikkelingen die de 20e-eeuwse muziek te bieden had. Door bijzondere combinaties van instrumenten verkreeg hij vaak bijzondere klankkleuren. In zijn Poèmes de la Mort (1969-71) paste hij zelfs elektrische gitaren toe, geïnspireerd door zijn in popmuziek geïnteresseerde zoon.

Ook de twaalftoonstechniek van Schönberg wist hij op een zeer persoonlijke wijze in zijn stijl te incorporeren, zonder dat hij de tonaliteit losliet. Het eerste grote werk waarin hij deze stijl gebruikte was Le Vin Herbé (vrij vertaald: de betoverde wijn), een stuk voor twaalfstemmig koor op een tekst over Tristan en Isolde. Zijn stijl in dit werk is omschreven als ’tonale of harmonische twaalftoonsmuziek’. En dat terwijl Schönberg zijn twaalftoonstechniek nu juist ontwikkeld heeft als alternatief voor de tonaliteit.

Francis Jean Marcel Poulenc (Parijs, 7 januari 1899 – Parijs, 30 januari 1963) was een Franse componist.

Francis Poulenc werd geboren als telg uit een industriële familie, die een van de naamgevers was van het pharmaceutische bedrijf Rhône-Poulenc. Reeds op jonge leeftijd kreeg hij pianoles van zijn moeder, die een begaafd pianiste was. Toen hij 15 à 16 jaar oud was, kreeg hij pianolessen van Ricardo Viñes, een vriend van Claude Debussy en Maurice Ravel. Als componist was Poulenc vrijwel autodidact; zijn eerste composities maakte hij rond zijn 18e wereldkundig zonder dat hij compositie-onderricht had genoten. Wel ontving hij rond 1921 gedurende enkele jaren compositie-aanwijzingen van Charles Koechlin. Echter reeds vóór die tijd werd hij beschouwd als behorende tot de “Groupe des Six“, waarvan ook Auric, Durey, Honegger, Milhaud en Tailleferre deel uitmaakten.

Van Poulenc wordt gezegd dat hij nieuwe melodieën wist te maken in een tijd waarin men van mening was dat er op dat terrein weinig nieuws meer te ontwikkelen was. Zijn composities zijn inderdaad sterk op de melodie gericht. Zijn muziek kan op de luisteraar daardoor overkomen als een opeenvolging van vele grotere en kleinere thema’s, zonder dat die diepgaand worden uitgewerkt. Hij houdt daarbij vast aan de tonaliteit. Poulenc schreef werken in allerlei muzikale genres.Poulenc leefde het grootste deel van zijn leven in zijn geboortestad Parijs. Hij overleed er in 1963 en werd begraven op het beroemde Parijse kerkhof Père-Lachaise.

Joaquín Turina Pérez (Sevilla, 9 december 1882 – Madrid, 14 januari 1949) was een Spaans componist, dirigent en muziekpedagoog.

Turina Pérez werd geboren in een middenstandsfamilie, in een artistieke omgeving die een goede invloed op hem als toekomstige musicus had. Op vierjarige leeftijd kreeg hij een accordeon en verbaasde iedereen hoe spoedig en geschikt hij het leerde bespelen. In zijn geboortestad en hoofdstad van de provincie Andalusië begon hij zijn muzikale studie harmonieleer en contrapunt bij García Torres en piano bij Enrique Rodríguez. In 1902 ging hij studeren aan het Real Conservatorio Superior de Música de Madrid te Madrid en daar werd José Tragó zijn leraar. In deze tijd ontstond ook zijn bijbelse zarzuela La sulamita. Van 1905 tot 1914 was hij in Parijs en dit lange verblijf had een beslissende uitwerking op zijn verdere ontwikkeling. Hij studeerde piano bij Moritz Moszkowski (1854–1925) en compositie bij Vincent d’Indy aan de Schola cantorum. In deze tijd absorbeerde hij vele nieuwe invloeden en kwam in contact met andere grote figuren uit het muziek- en cultuurleven in Parijs. Zo werd hij bevriend met Claude Debussy, Maurice Ravel en Florent Schmitt.

Zijn eerste werken waren beïnvloed door moderne tendenties, maar Isaac Albéniz moedigde hem aan zich op de Andalusische muzikale bronnen te concentreren. Deze verandering in oriëntering werd al duidelijk in zijn pianosuite Sevilla van 1908, maar vooral in zijn Strijkkwartet in 1910. Al voor het einde van zijn Parijse tijd was Turina Pérez zeer bekend in Madrid, omdat Enrique Fernández Arbós zijn La Procesión del Rocío aldaar met groot succes had gedirigeerd. Nadat hij in 1914, tijdens de Eerste Wereldoorlog, naar Madrid terugkwam, werkte hij bij het Teatro Real en aan het Real Conservatorio Superior de Música de Madrid. Als dirigent kon hij het publiek veel van zijn eigen werken voorspelen. In 1921 won hij in San Sebastian een prijs voor zijn Sinfonía sevillana. Belangrijk voor zijn prestige was ook het succes van zijn opera Jardín de Oriente in 1923 in het Madridse Teatro Real.