Manuel María de Falla y Matheu (Cádiz, 23 november 1876 – Alta Gracia, Argentinië, 14 november 1946) was een Spaanse componist.

Vanaf eind 1890 studeerde de Falla muziek aan het Real Conservatorio Superior de Música de Madrid in Madrid, piano onder José Tragó en compositieleer onder Felipe Pedrell. Door de invloed van Pedrell raakte De Falla geïnteresseerd in de autochtone Spaanse muziek, vooral de flamenco uit Andalusië en meer specifiek de cante jondo, waarover hij het geschrift El cante jondo publiceerde (1922). De invloed hiervan wordt aangetroffen in zijn gehele oeuvre. Zijn eerste belangrijke werk was een opera (zarzuela) in één akte La vida breve uit 1905, die pas in 1913 in première ging.

Van 1907 tot 1914 verbleef De Falla in Parijs, waar hij beïnvloed werd door componisten als Maurice Ravel, Claude Debussy en Paul Dukas. In die tijd schreef hij weinig muziek. Veel van zijn werken ontstonden bij zijn terugkeer naar Madrid tegen het begin van de Eerste Wereldoorlog. Hij schreef toen een aantal van zijn bekendste werken als Noches en los jardines de España, El amor brujo en El corregidor y la molinera, dat na een bewerking bekend werd als El sombrero de tres picos.

Van 1921 tot 1939 woonde hij in Granada, waar hij onder meer El retablo de maese Pedro schreef. De klavecimbelpartij daarin schreef hij voor Wanda Landowska. In zijn muziek nam de invloed van de Spaanse volksmuziek af en kwam neo-classicistische invloed tot uiting.

In 1939 vertrok De Falla naar Argentinië, waar hij in Alta Gracia in 1946 overleed.

Pantaleón Enrique Joaquín Granados y Campiña (Lerida, Catalonië, 27 juli 1867 – op zee (tussen Folkestone en Dieppe), 24 maart 1916) was een Spaans componist, muziekpedagoog en pianist.

Zijn vader Calixto Granados was van Cubaanse afkomst en diende als officier in het Spaanse leger, zijn moeder Enriqueta Campiña kwam uit Noord-Spanje. Zijn eerste pianolessen kreeg hij van de dirigent van de militaire banda. Nadat zijn ouders zich in Barcelona gevestigd hadden, studeerde hij piano bij Francisco X. Jurnet en Joan Baptista Pujol en compositie bij Felipe Pedrell. Van 1887-1889 studeerde hij in Parijs bij Charles de Bériot en woonde in bij zijn landgenoot de pianist Ricardo Viñes.

Als allround pianist en componist keerde hij in 1890 terug naar Barcelona, waar hij zijn eerste recitals gaf en zijn composities ten gehore bracht. Hij gaf vele concerten, waarvan sommige, met goede vrienden zoals Vincent d’Indy en Camille Saint-Saëns. Tussen 1895 en 1898 worden verschillende van zijn werken voor het eerst uitgevoerd, waaronder zijn eerste opera Maria del Carmen (Madrid, Theatro de Parish, 11 november 1898).

In 1900 stichtte hij de Sociedad de Conciertos Clásicos en gaf hij leiding aan een concertsociëteit in Barcelona, die echter een kort leven beschoren was. In 1901 richtte hij de Associacio Musical Granados Marshall – Academia Marshall op, een pianoschool, waar hij tot aan zijn dood de regie voerde.

In 1912 ontmoette hij de Amerikaanse pianist Ernest Schelling, die ervoor zorgde dat zijn werk in Amerika uitgegeven werd en hem wist over te halen, zijn pianosuite Goyescas (1911), (waar hij 7 jaar aan gewerkt had, en geïnspireerd was op schilderijen van Goya), tot een opera te bewerken.

Oorspronkelijk lag het in de bedoeling deze opera in 1914 in Parijs op te voeren, maar door de Eerste Wereldoorlog, kon dat geen doorgang vinden. In 1915 ging hij daarvoor naar Amerika, waardoor zijn opera Goyescas zijn première had in de Metropolitan Opera in New-York op 26 januari 1916. Op de terugweg in 1916, wordt het schip waarop hij zat, de Sussex, door een Duitse onderzeeër de grond in geboord, ergens tussen Folkestone en Dieppe. Hij en zijn vrouw overleven de ramp niet.

Granados wordt beschouwd als een van de belangrijkste componisten van Spanje. Alhoewel zijn werk beïnvloed werd door Robert Schumann, Edvard Grieg en Franz Liszt, ontwikkelde hij een eigen stijl met individuele harmonische wendingen en ritmiek, en met karakteristieke melodieën. Hij wordt door zijn landgenoten liefdevol ‘onze Schubert’ (Franz Schubert) genoemd en heeft verder koosnamen als de ‘Spaanse Chopin’ en de ‘laatste Romanticus’.

Hij schreef voorts een studie over het gebruik van het pianopedaal, verzorgde de uitgave van tot dan toe onuitgegeven sonates van Alessandro Scarlatti en herinstrumenteerde het pianoconcert in f van Frédéric Chopin.

De Spaanse regentes Maria Christina van Oostenrijk (1858-1929) eerde Granados op 9 januari 1899 met het kruis in de Orde van Karel III. Op 7 december 1892 huwde hij met María de los Desamparados (Amparo) Gal y Lloveras in de kerk van “San Pedro de las Puellas” te Barcelona.

Isaac Manuel Francisco Albéniz (Camprodon (Catalonië), 29 mei 1860 — Cambo-les-Bains (departement Pyrénées-Atlantiques), 18 mei 1909) was een prominent Spaans pianist en componist.

Albéniz werd geboren in Camprodón in Catalonië en was een muzikaal wonderkind. Als zesjarige kreeg hij in Parijs pianoles van Antoine François Marmontel. Daarna studeerde hij aan het conservatorium van Madrid en bleef als wonderkind concerten geven tot hij vijftien werd. In 1876 studeerde hij twee maanden in Leipzig en kreeg dan een koninklijke beurs om naar het conservatorium van Brussel te gaan (compositie bij François-Auguste Gevaert en piano bij Louis Brassin). In 1879 behaalde hij de eerste prijs voor piano en maakte een geslaagde concertreis door Europa. Hij wilde bij Liszt gaan studeren en maakte een vergeefse reis naar Boedapest, want Liszt was in Weimar.

In 1883 vestigde hij zich in Barcelona. Hij besloot onder invloed van de musicoloog Felipe Pedrell voortaan “Spaanse muziek” te schrijven. Intussen huwde hij met Rosita Jordana.

In 1886 componeerde hij:

• Estudio de concierto op 40 en
• Concierto fantástico op 78 nog in de stijl van Liszt en Chopin, maar
• Suite Española op 47 en
• Rapsodie Española voor piano en orkest op 70 zijn al typisch Spaans.

Van 1890 tot 1893 werkte Albéniz te Londen, o.a. als dirigent in het Prince of Wales Theatre. Hij leerde er de welgestelde amateur-librettist Francis Money-Coutts kennen, die hem een contract aanbood om zijn teksten op muziek te zetten. De samenwerking verliep niet vlot en er werden tot 1905 slechts drie opera’s en enkele liederen voltooid.

• Pepita Jiménez kende ook buiten Spanje succes,
• Merlin, het eerste deel van een niet voltooide King Arthur-trilogie werd pas in 2001 opgenomen en in 2003 opgevoerd.

Tijdens het componeren van de opera’s woonde Albéniz in Parijs. Hij leerde er Fauré, Chausson, Dukas en d’Indy kennen en gaf een cursus aan de Schola Cantorum in 1897.

Na 1900 kreeg Albéniz klachten van de nierziekte die tot zijn dood zou leiden. Hij schreef nu alleen nog voor piano. Van 1906 tot 1909 werkte hij aan zijn zwanenzang Iberia, vier bundels van drie impressies die een synthese zijn van de pianotechniek van Liszt, het impressionisme en de Andalusische volksmuziek. Voorafgaand aan dit magnum opus, voltooide Albéniz 1890 de Suite España. Deze suite bevat nog niet de sterke samenhang tussen de delen zoals in Iberia, maar lijkt de opmaat te zijn tot dit werk. Vormt Iberia een reis langs steden en delen van Spanje; Suite España is een reis langs diverse muziek- en dansvormen.

Johann Kaspar Mertz (Hungarian: János Gáspár Mertz, August 17, 1806 – October 14, 1856) was a Hungarian guitarist and composer.

János Gáspár Mertz (Casparus Josephus Mertz) was born in Pozsony, Kingdom of Hungary, now Bratislava (Slovakia). He was active in Vienna (c.1840~1856), which had been home to various prominent figures of the guitar, including Anton Diabelli, Mauro Giuliani, Wenceslaus Matiegka and Simon Franz Molitor. A virtuoso, he established a solid reputation as a performer. He toured Moravia, Poland, and Russia, and gave performances in Berlin and Dresden. In 1846 Mertz nearly died of an overdose of strychnine that had been prescribed to him as a treatment for neuralgia. Over the following year he was nursed back to health in the presence his wife, a concert pianist, Josephine Plantin whom he married in 1842. Some speculation may lead one to the conclusion that listening to his wife performing the Romantic piano pieces of the day during his period of recovery may have had an influence on the sound and unusual right hand technique he adopted for the Bardenklange (Bardic Sounds) Op.13.

Mertz’s guitar music, unlike that of most of his contemporaries, followed the pianistic models of Chopin, Mendelssohn, Schubert and Schumann, rather than the classical models of Mozart and Haydn (as did Sor and Aguado), or the bel canto style of Rossini (as did Giuliani). Though the date of his birth indicates that that was the logical influence, since Sor was born in 1778, Aguado in 1784 and Giuliani in 1781 while Mertz in 1806, a difference of about 25 years.

The Bardenklänge (1847) are probably Mertz’s most important contribution to the guitar repertoire—a series of deceptively easy character pieces in the mould of Schumann.