Jesse van Ruller (Amsterdam, 21 januari 1972) is een Nederlands jazzgitarist, componist en docent. In 1995 won hij als eerste Europeaan de prestigieuze Thelonious Monk Award. In hetzelfde jaar studeerde hij cum laude af aan het Hilversums Conservatorium waar hij les had van Wim Overgaauw. Naast het leiden van zijn eigen Jesse van Ruller Trio en het delen van de leiding bij diverse andere projecten, zoals het project “Muzyka” met vocalist Francien van Tuinen, staat hij ook bekend als een vakkundig sideman. Jesse van Ruller speelde met vele grootheden in de jazz waaronder Pat Metheny, Seamus Blake, George Duke, Toots Thielemans, Peter Erskine, Joe Lovano, Mike Stern, Philip Catherine, Roy Hargrove en Christian McBride. Daarnaast speelt hij geregeld samen met Nederlandse collega’s als Benjamin Herman, Piet Noordijk, Michiel Borstlap, Bert van den Brink, Maarten van der Grinten, Eric Vloeimans en in the Jazz Orchestra of the Concertgebouw.
Peter Nieuwerf valt in dezelfde categorie als de onlangs overleden Peter Ypma.Ook Nieuwerf is geen hemelbestormer of vernieuwer maar een vakman pur sang, die zijn roots wel degelijk in de jazz heeft, maar zich ontwikkelde tot een allround vakman die zowel in jazzclubs speelde of als studiomuzikant de herkenningsmelodie van de Fabeltjeskrant inspeelde.
Een andere parallel is dat beiden zich zodanig ontwikkelden dat ze Conservatorium docent werden. Een baan die elke muzikant verwelkomt, omdat dat dat nu eenmaal een vaste bron van inkomsten verschaft. Voor de rest blijft het muzikantenleven een mooi maar vaak onzeker bestaan.
Uitgebreide aandacht schenkt Peter Nieuwerf aan zijn intense relatie met saxofonist Rudy Brink met wie hij jarenlang als duo optrad in het Haarlemse Restaurant de Waag, later aangevuld met zangeres Greetje Kauffeld.
Als jazzmuzikant groeide Peter uit tot de vaste gitarist van het huisorkest van de bekende Enschedese jazzclub de Tor, waarvan U onderstaand een prachtige YT video vindt met o.a. zangeres Caroline Goudszwaard, Cor Bakker op piano en Peter Strik op drums in een compositie van Charles Mingus op tekst Joni Mitchel: ‘The Dry Cleaner from Desmoines”.
Wim Overgaauw (Hilversum, 23 november 1929 – aldaar, 30 november 1995) was een Nederlands jazzgitarist.
Overgaauw begon zijn carrière als violist en speelde twee jaar in een strijkorkest. Daarna stapte hij over op gitaar en trad samen met Nick Vollebregt op in clubs voor Amerikaanse militairen. In de jaren ’50 trad hij onder andere op met Wessel Ilcken en leidde later eigen groepen. Hij werd in de jaren ’60 vooral bekend als lid van het Pim Jacobs Trio en als begeleider van zangeres Rita Reys. Hij maakte ook opnamen met bijvoorbeeld Lee Konitz en begeleidde Cannonball Adderley, Sam Jones en Jimmy Raney. Gedurende vele jaren was hij docent aan het Hilversums Conservatorium, waar hij onder anderen Jesse van Ruller, Martijn van Iterson en Maarten van der Grinten tot zijn studenten mocht rekenen.
Van nature bescheiden meed hij in zijn laatste jaren optredens in het openbaar. In een interview in 1994 gaf hij aan beïnvloed te zijn door zijn studenten en door jonge gitaristen als David Gilmore uit de band van Steve Coleman. Hij componeerde ook muziek voor film en televisie, gaf gitaar-workshops en schreef het leerboek „The European Jazz Guitar“.
Vicente Amigo Girol (Guadalcanal, 1967) is een flamencogitarist. Zijn eerste stappen in de flamenco werden gezet onder begeleiding van onder andere Juan Muñoz (El Tomate) en Manolo Sanlúcar. Hij wordt gezien als één van de grote flamencogitaristen van de generatie na Paco de Lucia.
Na eerst gewerkt te hebben als begeleidend gitarist van zangers als El Pele en Camaron de la Isla, besloot hij solo te gaan en concertgitarist te worden. In 1989 won hij het prestigieuze ‘Concurso Nacional del Cante de las Minas de la Unión’. In 1991 verscheen zijn eerste solo album getiteld: ‘De mi Corazón al Aire’. In 2001 won hij voor zijn album ‘Ciudad de las Ideas’ de Grammy Latino voor beste flamenco album.
Tino ‘El Tino’ van der Sman is gitarist en docent flamenco, geboren in Den Haag, maar sinds 1999 gevestigd in het Spaanse Sevilla. Solo, met band, of als begeleider van Spaanse flamencodansers en -vocalisten tourt hij wereldwijd en speelt hij onder meer in Het Concertgebouw te Amsterdam, Vredenburg, Utrecht, en het Metropolitan te New York.
Eric Vaarzon Morel (Amsterdam, 1961), zoon van kunstschilder Wim Vaarzon Morel, is een Nederlandse flamencogitarist. Hij kreeg op zijn zestiende jaar les van Paco Peña op het 7e Rencontres de la guitare in Frankrijk. Geïnspireerd door dit evenement trok hij op negentienjarige leeftijd naar Spanje waar hij twee jaar woonde en werkte. In de jaren tachtig toerde hij met de Zwitserse groep Flamencos en route door Europa. Als vast lid van de Cuadro Flamenco bespeelde hij zes jaar lang de Nederlandse theater- en concertpodia. Nadat Vaarzon Morel met zijn eigen band Chanela zijn naam als gitarist had gevestigd, werkte hij met uiteenlopende artiesten samen.
Eric Vaarzon Morel heeft onder andere gewerkt met trompettist Eric Vloeimans, gitarist Harry Sacksioni en acteur Gijs Scholten van Aschat. Hij speelde tweemaal op het North Sea Jazz Festival. Het Jazz Orchestra of the Concertgebouw voerde een aantal malen zijn composities uit. Vaarzon Morel trad meerdere keren op in De Wereld Draait Door.
Vaarzon Morel brengt ieder jaar een nieuw programma in de schouwburg- en concertzalen. In 2010 trad hij op met een door hemzelf gecomponeerde avondvullende opera over het leven van schilder El Greco. Hierin combineerde Vaarzon Morel moderne vormen van jazz en klassieke muziek met traditionele flamencodans en -muziek. Met zanger Brownie Dutch trad hij in 2012 op met de voorstelling De Nieuwe Wereld van Don Quichot.
Vaarzon Morel is als hoofd- en bijvakdocent verbonden aan het Conservatorium van Amsterdam.
Inspirerende flamenco-grootmeester
Het natuurtalent Gerardo Núñez werd al twee keer uitgeroepen tot beste flamencogitarist tijdens de Flamenco Biënnale. Zijn beheersing van zowel klassieke flamenco als jazz, de fenomenale snelheid waarmee hij speelt en zijn schitterende, maar enorm complexe composities zijn al jaren een grote inspiratie voor gitaristen wereldwijd.
Tomatito is de artiestennaam van José Fernández Torres, een Spaanse flamencogitarist, geboren in Almería in 1958. Hij werd ontdekt door de beroemde gitarist Paco de Lucía en werkte samen met de legendarische flamencozanger Camarón de la Isla.
Tomatito groeide op te midden van grote flamencogitaristen waaronder zijn vader èn grootvader, beiden Tomate genoemd, en zijn oom Niño Miguel. Al op jonge leeftijd was Tomatito (letterlijk: tomaatje, naar zijn vader en grootvader) een sensatie. Zijn eerste publieke optreden onder de naam Pepín Fernández was op tienjarige leeftijd in de peña van Almería, waar hij optrad als begeleider. Sindsdien was hij daar met grote regelmaat te bewonderen.
Na de verhuizing van zijn familie naar Málaga (1970), wist vader El Tomate een vaste plaats voor hem te krijgen in het cuadro flamenco van de Taberna Gitana in Marbella. Naast het begeleiden van de zangers en dansers speelde hij er solostukken van Paco de Lucía. In deze periode begeleidde hij vele grote namen, waaronder Pansequito en Lebrijano en Paco de Lucía zelf. De legendarische cantaor (zanger) Camarón de la Isla bezocht deze taverna veel. Tijdens een festival in Málaga (1973) vroeg Camarón hem te begeleiden. Hier begon een 18-jarige samenwerking tussen de twee kunstenaars, die tot de dood van Camarón in 1992 duurde. Met Camarón had hij in 1979 een hit met de titel La leyenda del tiempo. In deze tijd speelde Tomatito op een Esteso Conde Hermanos gitaar.
De symbiotische samenwerking met Camarón de la Isla maakte dat veel cantaores na de dood van Camarón erg afhoudend waren met hem op te treden, bang als zij waren dat het publiek de andere format van stem en gitaar zouden verwerpen. Onder degenen die het wel aandurfden waren Chano Lobato, Carmen Linares en Enrique Morente. Later trad hij op met onder meer Duquende en Potito, alsook met veel lokale talenten.
Tomatito is een graag geziene gast op diverse (internationale) festivals: Montreux, New York en Basilea, het Internationale Muziek Festival van Istanboel (Turkije), het Internationale Gitaarfestival van Lyon (Frankrijk), El Julián Arcas de Almería (Spanje), etc. Ook maakte hij verschillende tournees in onder andere Japan, Zwitserland, Frankrijk en Duitsland.
In zijn al lange loopbaan trad hij op met heel wat grootheden zoals: Frank Sinatra, Elton John, Neneh Cherry, John McLaughlin, Irakere, Chick Corea. Zijn samenwerking met pianist Michel Camilo leverde de CD’s Spain (2000) en Spain Again (2006) op. Ook nam hij albums op met de gitaristen Elliot Fisk, Joan Babiloni en Larry Coryell. Verder werkte hij samen met de mensen van Mecano en Carlos Cano.