Philip Catherine Jazz

Philip Catherine (Londen, 27 oktober 1942) is een Belgisch jazzgitarist.

Sinds de jaren zeventig is Philip Catherine een van de bekendste musici uit de Belgische jazz en behoort hij tot de internationale top. In zijn 40-jarige carrière heeft hij alle groten van de Europese en Amerikaanse jazz begeleid.

Catherine werd geboren uit een Engelse moeder en een Belgische vader. Hij is afkomstig uit een familie van muzikanten en ontdekte op 14-jarige leeftijd Georges Brassens en Django Reinhardt. Om in de voetsporen van zijn idolen te treden kocht hij een gitaar en beluisterde hij alle grote jazzmuzikanten van die tijd. Lees verder klik hier .


Pat Metheny Jazz

Metheny (Lee’s Summit (Missouri), 12 augustus 1954) is een Amerikaanse jazzgitarist. Hij scoorde in 1985 samen met David Bowie een grote hit met het nummer This is not America. Metheny heeft met bassist Charlie Haden verschillende projecten gedaan, zoals ’80/81′ en ‘Beyond the Missouri Sky’.

Met 18 jaar was Metheny de jongste docent aan de Universiteit van Miami in Coral Gables. Op zijn 19e werd hij docent aan het Berklee College of Music in Boston, Massachusetts, en was ook daar de jongste docent ooit. (Jaren later, in 1996, verkreeg hij er een eredoctoraat.)

Al in 1975 was Metheny’s muzikale ster rijzende toen hij op zijn 21ste de succesvolle plaat “Bright Size Life” opnam met de bassist Jaco Pastorius. Hij speelde toen al in de band van vibrafonist Gary Burton. Met pianist Lyle Mays nam hij in 1977 de plaat “Watercolors” op waarna ze samen de “Pat Metheny Group“ oprichtten en een plaat maakten onder dezelfde naam voor ECM Records Metheny en Mays vormen tot de dag van vandaag het hart van de band die tot op heden 10 Grammy’s in de wacht heeft gesleept.

Metheny heeft meerdere solo, duet, trio en kwartetopnames gemaakt met onder andere Jim Hall, Dave Holland, Roy Haynes, Gary Burton, Chick Corea, Charlie Haden, John Scofield, Jack DeJohnette, Herbie Hancock, Bill Stewart, Ornette Coleman, Brad Mehldau en vele anderen, onder wieminimal music-componist Steve Reich.

Diverse samenwerkingen is hij aangegaan in verschillende muziekstijlen en ook als componist is hij actief (bijvoorbeeld met “Song X” van Ornette Coleman).

Pat Metheny treedt al meer dan 30 jaar op en geeft gemiddeld 120 tot 240 concerten per jaar. Hij heeft meer dan 400 nummers geschreven. Lees verder klik hier.


Martin Taylor Jazz

Dr Martin Taylor, MBE (born 20 October 1956) is a British jazz guitarist who has performed in groups, guitar ensembles and as an accompanist. He is best known for his solo fingerstyle performances, in which he provides bass and chordal accompaniment in addition to a melody

Taylor was born in Harlow, Essex, in 1956 into a family with a musical heritage and a gypsy/traveller tradition, although he did not strictly lead the traditional gypsy lifestyle. At the age of four he received his first guitar from his father, bassist William ‘Buck’ Taylor. His father frequently played the music of the Quintette du Hot Club de France and Taylor became inspired by their legendary guitarist Django Reinhardt. At age eight he was playing regularly in his father’s band and at 15 he quit school intent on becoming a professional musician.

Over the next few years Taylor played in numerous bands, in holiday camps, various radio dates and on cruise ships (one cruise led to the personal highlight of jamming with the Count Basie orchestra). Performing dates in and around London soon brought him into contact with fellow jazz guitarist Ike Isaacs who took the younger man under his wing. In addition to performing with Taylor as a duet, Isaacs helped develop his sense of jazz harmony and started him on the road to developing his unique fingerstyle technique.

Taylor puts his musical talent down to beginning to learn guitar at an early age, playing frequently and also having many musicians on his father’s side of the family. Lees verder klik hier.


Martijn van Iterson Jazz

Martijn van Iterson (Leiden, 11 juli 1970) is een Nederlands jazzgitarist, componist en docent. Hij studeerde in 1993 cum laude af aan het Hilversums Conservatorium, waar hij onder andere les had van Wim Overgaauw. In 2004 ontving hij op het North Sea Jazz Festival uit handen van Pat Metheny de Bird Award, nu de Paul Acket Award geheten. Van Iterson speelde met vele grote namen uit de jazzwereld waaronder Jim Hall, Lee Konitz, Toots Thielemans, Mike Stern, Randy Brecker, Piet Noordijk, Kurt Rosenwinkel en Rita Reys. Hij was lid van groepen als D-Code, Picks Might Fly en All the King’s Men. Tevens is hij momenteel vaste gitarist van het Jazz Orchestra of the Concertgebouw. Hij heeft drie albums onder eigen naam uitgebracht. Tegenwoordig geeft van Iterson les op zowel het Koninklijk Conservatorium en het Conservatorium van Amsterdam.


Eef Albers Jazz

Eef Albers is een Nederlandse gitarist en componist. Hij maakte 4 solo cd’s, maar is met name actief als docent aan conservatoria en als gastmuzikant. Albers wordt door sommigen beschouwd als een toonaangevend gitarist en een van Nederlands belangrijkste musici, maar hij is niet bekend bij het grote publiek

Albers gebruikt in zijn werk invloeden uit zowel blues, rock en jazz als klassieke muziek van deze eeuw en Afrikaanse ritmes. Zijn muziek is melodisch en harmonisch gebaseerd op Europese traditie met hieraan toegevoegd het improvisatie-element uit de jazz.

Eind jaren zestig was hij lid van de Enschedese band “The First Move“. Hij speelt in zijn eigen kwartet, de Eef Albers band, maar ook als gastmuzikant in verscheidene ensembles. Daarnaast geeft hij les aan conservatoria, zowel in het buitenland als in eigen land: het Koninklijk Conservatorium in Den Haag en de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht. Hij werkte samen met bekende musici zoals Rob Hoeke, Stanley Clarke, Simon Phillips, Bo Stief, Ack van Rooyen, Frans Elsen, Ferdinand Povel, Peter Herbolzheimer en Rogier van Otterloo.


Reinier Baas Jazz

Reinier Baas (1985) is a guitarist based in Amsterdam, Holland. Graduated from the Conservatory of Amsterdam with the highest honors and a finalist for the prestigious Deloitte Jazz Award (2010), he is fast gaining a reputation as one of Holland’s most promising young players. Baas’ slightly peculiar and tenacious, yet inventive and original style has led him to perform at Holland’s finest venues over the last years: the Bimhuis (More Socially Relevant Jazz Music), Lowlands (as a guest soloist with the Dutch Youth Jazz Orchestra), North Sea Jazz Festival (with Mona Lisa Overdrive) and the Royal Concertgebouw (with Anton Goudsmit and Stefan Lievestro), among others.

Reinier heads his own quintet: the illustrious More Socially Relevant Jazz Music Ensemble, featuring hideously talented alto saxophonists Ben van Gelder and Maarten Hogenhuis. Their debut ‘More Socially Relevant Jazz Music’ (Mainland Records, 2011) was hailed by peers and critics alike as a record having “an organic sound, teeming with pleasure”, involving “technical inventiveness and a perfect ear for intensely built songs, that will play in your ears until long after hearing them”. The second album of Reinier Baas and his Ensemble is called ‘Mostly Improvised Instrumental Indie Music” and will be released in November 2012. Read more about them here.

Reinier Baas teaches at the ArtEZ Conservatory in Enschede. He is a member of the New Rotterdam Jazz Orchestra.



, , , , , , ,

Joscho Stephan Jazz

Joscho Stephan (born 1979 in Mönchengladbach, Germany) is a German Jazz guitarist who mainly plays modern Gypsy jazz. He began playing guitar at the age of 6, when influenced by his father who had been a member of a local cover band. In this style he is particularly noted for his virtuosity on the acoustic guitar.
Just 20 years old when he released his first CD on the highly regarded label Acoustic Music Records, his name was already known to insiders as a force to be reckoned with on the acoustic guitar.

His debut was named CD of the month by the American magazine Guitar Player and critics waxed eloquent about this virtuoso young musician working in the swing tradition of Django Reinhardt. This authentic European jazz form with its charming mixture of joyous enthusiasm and relaxed coolness offers the ideal platform for Joscho Stephan’s remarkable technical abilities. This fact is underlined by the high level of attention accorded to his CD releases.

On his fourth album “Acoustic Live”, Stephan showcases his mastery of Gipsy Jazz, accompanied by varying line-ups from trio to sextett, and simultaneously stretches the boundaries of the genre. It comes as no surprise that invitations to appear on renowned festivals around the world are becoming ever more frequent.


Fapy Lafertin Jazz

Fapy Lafertin (Kortrijk, België, 1950) is een Belgisch jazzgitarist van de Romani groep die binnen de Belgische jazzgeschiedenis en internationaal als een van de belangrijkste hedendaagse exponenten van gypsy jazz geldt
Lafertin werd geboren in de Romani gemeenschap van Manouches en begon gitaar te spelen op zijn vijfde, waarna hij samen met zijn vader als violist en zijn broer op tweede gitaar in een familie-orkest optrad. Op een dag in 1965 kwam het orkest van Bamboula spelen in café de Klokkeput in Sint-Martens-Latem, nabij Gent.  De eigenaar van dat café was Emiel De Cauter en zijn restaurant was een trekpleister voor artiesten en muzikanten. Emiel zelf was kunstschilder en speelde viool. Het was tijdens dat optreden dat de zoon van de eigenaar, Koen De Cauter, kennismaakte met een van de muzikanten, de toen dertienjarige Fapy. Korte tijd later kwam Piotto Limberger naar datzelfde café en Koen en Fapy werden lid van zijn orkest. Het zou voor hen een nuttige leerschool betekenen in de gipsy swingmuziek.
Later speelde Lafertin bij het Waso Quartet (WASO) met Koen de Cauter op sax en klarinet, Albert Vivi Limburger op drums en Michel Verstraeten op akoestische bas. ‘Waso’ was ook de Noorse naam van het toen driejarige zoontje van Koen De Cauter waar de groep zijn naam van ontleende. Het Waso Quartet begon met in cafés in België en Nederland te spelen, met een repertoire aan oudere melodieën. In 1975 verscheen de eerste LP  van de groep, met de titel “Live at Gringo’s”, geïnspireerd op een van hun caféshows. Fapy Lafertin had intussen Django Reinhardts muziek goed bestudeerd en speelde diens solo’s noot voor noot na van de oude 78 toeren platen. Met deze groep zorgde Fapy Lafertin voor een heropleving van de Hot Club jazzstijl in de Lage Landen.

In 1985 richtte Lafertin zijn eigen kwartet op en later begon hij een solocarrière. In 2004 vormde hij een nieuwe formatie met Koen de Cauter op klarinet, waarbij hijzelf elektrische gitaar speelde.

In 1998 zorgde Lafertin ervoor dat zanger en gitarist Bamboula, die vroeger zijn carrière had in gang gezet, na 70 jaar als muzikant opgetreden te hebben, een CD zou opnemen. Fapy speelde gitaar, bijgestaan door twee neven van hem, ritmegitarist Dadie Lafertin en bassist Wiwits Lafertin. Bamboula speelde hierbij viool en nam de zang voor zijn rekening. De CD kreeg de titel “Oe Djoevia” en werd spoedig gevolgd door “Me am kolle marsch”, beide verzamelingen van walsen en oude liedjes die anders vergeten zouden worden. Deze opnames werden echter nooit gecommercialiseerd en gewoon privé verkocht.

Lafertin werkte samen met onder meer Charlie Byrd, Scott Hamilton, Al Casey, Milt Hinton, Benny Waters en Stéphane Grappelli, eens Django Reinhardts partner.

Sedert 2001 is Fapy ook opnieuw beginnen spelen op de 12-snarige Portugese guitarra.

Samen met de Nederlandse gitaarbouwer Ger Boonstra heeft Lafertin een Selmer-style “Model Fapy Lafertin” ontwikkeld. [3]


Paco de Lucía – Flamenco

Paco de Lucía werd beschouwd als een technisch zeer begaafd flamencogitarist (tocaor of tocador). De door hem, aanvankelijk in samenwerking met de flamencozanger (cantaor) Camarón de la Isla ontwikkelde stijlvariant van het flamencogitaarspel, wordt ook wel Flamenco Nuevo genoemd. Daarnaast was hij een van de weinige flamencogitaristen die zich succesvol waagden aan andere muzikale stijlen, zoals klassieke muziek (bijvoorbeeld Concierto de Aranjuez van Joaquín Rodrigo), jazzmuziek en fusion.

Paco de Lucía werd vele keren gelauwerd met belangrijke prijzen, waaronder El Premio Nacional de Guitarra de Arte Flamenco (1968), La Medalla de Oro al Mérito de las Bellas Artes (1992) en El Premio de Honor de la Academia de las Artes y las Ciencias de la Música (2002). In 2004 werd hij onderscheiden met El Premio Príncipe de Asturias de las Artes en met een Latin Grammy Award in de categorie Beste Flamenco-album. Hij ontving eredoctoraten van de Spaanse Universiteit van Cádiz (maart 2007) en van het Berklee College of Music in Boston, V.S. (mei 2010).

Raphaël Faÿs Jazz

Raphaël Faÿs was born the guitar between arms, of a father guitarist of Jazz who had a lightning and promising beginning of career. He works the directory of his master Django Reinhardt and is recognized as the exceptionally gifted heir of the tradition. Raphaël Faÿs’s musical world crosses Europe. His play is constituted by a large guitar experiences. Raphaël Faÿs’s musical world crosses Europe. His play is constituted by a large guitar experiences.

HIS ATTRACTION FOR THE FLAMENCO

He likes the flamenco from 1987 when he met Paco de Lucia in Paris. In the same time he is already recognized as a virtuoso of the classic guitar as much as the guitar of jazz.
Although his instrumental ease favours a fast learning of the technique flamenca which he interprets with the “poua” called plectrum, it seems that, by modesty doubtless, he will have expected from long years before daring to centre his work on this style. He has already composed numerous works of inspiration flamenco : bulérias, alégrias, Fandango, a perfect success which he expresses brilliantly in his extraordinary and original interpretation.
Further to albums “Andalucia” in 2008 and “Extremadura” in 2009. Raphaël Faÿs proposes his new album today ” Mi Camino Con El Flamenco “.
He matures his play and his reflection. He offers new versions of some pieces composed by el Maestro Paco de Lucia “Entre dos Aguas” and “Rio Ancho” in the expression of his own flamenco.
Therefore, he proposes a new lighting of this music and in a way he widens the limits Raphaël Fays makes more than fusing two styles, gypsies and flamenco, he reports what, beyond the borders of Spain and the Eastern Europe,  is common to these two gypsies communities,  European gipsies and the Spanish-Andalusian. The life took away to them but their history is common.
Rare are the musicians who in the style of Raphaël Faÿs will have known how to investigate musical fields so varied as demanding with the same conviction, the same righteousness and the same happiness. More than the performance, it is the humanity and the generosity of the work that it is advisable to greet today.

The flamenco of Raphaël Faÿs is naturally its own music, which he wants to share with the public. He pursues his road and asserts himself by his own style !