Jean Baptiste (Django) Reinhardt (Liberchies, 23 januari 1910 – Samois-sur-Seine (Fontainebleau), 16 mei 1953) was een Belgische manouche ofwel Sinti–gitarist. Lees meer
Paco Peña (Córdoba, 1 juni 1942) is een flamenco-gitarist.
Paco Peña begon gitaar te spelen toen hij nog een kind was. Op zijn twaalfde jaar speelde hij al als beroeps in een volksmuziekgroep. Hierna begon hij snel carrière te maken als Flamencobegeleider. Peña ging in 1963 voor het eerst naar Londen en daar speelde hij zijn eerste optreden als sologitarist. Hij gaat hier in 1968 wonen.
Paco Peña heeft met Sabicas gemeen dat hij ieder onderdeel van de Flamencogitaar-techniek beheerst. Hij doet alle moeite om in zijn spel tot een goede toonvorming te komen. Zijn muziek wordt niet overhaast of gespannen gebracht. Paco Peña staat dichter bij de tradities van Sabicas en Ricardo dan bijvoorbeeld Paco de Lucia en Serranito. Hij is wel een creatief musicus en zegt over zichzelf:
“Als ik ooit het gevoel krijg dat ik aan de Flamenco niet meer bij te dragen heb, houd ik op met spelen.”
Paco Peña is in Londen vele klassieke musici tegengekomen. Hij heeft hier vaak opgetreden met John Williams. Peña speelt zuiver Flamenco en heeft veel contact met klassieke gitaristen. Dit zorgt ervoor dat hij de neiging heeft elk muziekstuk of concert een bepaalde vorm te geven.
“Veel soloflamencogitaristen spelen alleen maar wat ze voor de dansers speelden zonder er de juiste vorm aan te geven. Maar de muziek moet gestructureerd zijn- moet een begin, een midden en een eind hebben. Ik houd er niet van om samenhangende falsetas te spelen. Ik vind dat falsetas onvermijdelijk uit elkaar moeten voortkomen en ik heb het ook graag dat de muziekstukken goed op elkaar aansluiten, zodat het concert in zijn geheel indruk maakt.”
Paco Peña hecht grote waarde aan de vormgeving en de improvisatie. Hij wil stilering en spontaniteit in zijn stukken. Zijn hoge eisen zijn niet altijd makkelijk uit te voeren.
“Je moet wel improviseren als je iets goeds wil brengen en je moet het kunnen doen op het moment dat je speelt. Ik heb graag de vrijheid om op het podium te improviseren, maar wil toch dat het gestileerd is, dat ik zowel met gevoel als nauwgezet speel. Om dat te kunnen moet mijn techniek de juiste vorm hebben en moet ik mezelf goed voelen. Soms ben ik niet in de juiste stemming en moet ik terugvallen op wat ik weet- in mijn ogen is dat mislukken, hoewel het publiek misschien vindt dat ik zeer goed gespeeld heb!”
Johannes Möller
The Swedish guitarist and composer Johannes Möller has captivated audiences throughout the world with charismatic and soulful performances. In 2010 he was awarded first prize in the GFA Concert Artist Competition, considered by many to be the most prestigious guitar competition in the world.
As a performer, Johannes’s artistry has reached well beyond the usual guitar circles. This was confirmed in March 2008 when he won the Dutch Vriendenkrans Concours while competing against performers in all instrumental categories. As a part of this award his name has been engraved on a metal plate that can be seen in the Concertgebouw in Amsterdam. He also became the first guitarist ever to win the Ljunggrenska Competition (Sweden) in 2007, and the conclusion issued by the jury was: “With the help of a breathtaking technique and all the colors of the rainbow he opens a door to a world of subtle expressions which strikes us with great power and intensity.” In 2005, he became the first guitarist to win The Bromsgrove Festival International Young Musicians Platform (England). Critics have also noted his special qualities, writing of his playing “Guitarist Johannes Moller achieved miracles with his lucid, spacious playing.” (Stephen Pettitt, London Evening Standard).
At the age of 12 as a self-taught composer Johannes experienced an outburst of creativity that resulted in a large quantity of mainly chamber music works for various instrumentations. A selection of these works was recorded on a CD with some of the top instrumentalists in Sweden when he was 14 years old. A critic from the Swedish newspaper Göteborgsposten wrote about these compositions, ”What is to become of Johannes Möller? A Swedish Mozart – in our time?”
In his later teenage years, Johannes continued composing experimenting with various compositional styles and techniques. It was however not until he composed his piece “When the Winds Dissolve” for alto flute and guitar in 2006 that he found his personal voice. The world premiere of this composition took place during the “Iserlohn International Guitar Symposium”. It was received with such enthusiasm from colleges and students alike that he decided to dedicate himself to mainly compose music for the guitar. In 2009, he won a “European Guitar Award” for his guitar solo composition and in October 2010, a CD was released of Johannes performing his own music.
Johannes has earned a Bachelor of Music with Honors from the Royal College of Music in London where he studied guitar with Gary Ryan and Carlos Bonell and composition with William Mival. He has received a Masters degree from the Royal Conservatoire in The Hague where he studied with Zoran Dukic. He also received a scholarship for excellent students from the Royal Conservatoire that allowed him to study privately with Pavel Steidl in Czech Republic as well as composition lessons with Dusan Bogdanovic in the USA. He completed a second Masters degree at the Conservatoire in Amsterdam where he studied guitar with Lex Eisenhardt and composition with Richard Ayers.
Naar de website van Johannes Möller – Klik hier
I started building classical guitars and working on amplification more than 30 years ago in the workshops of the Spanish guitar makers Manuel Contreras and Antonio Marin Montero. Later I did internships with/at Brazilian lumberyards. My grandfather had been a musician and artisan and, after studying Spanish and engineering, I returned to making guitars.
The classical guitar with its multitude of sounds has grown in popularity for use in orchestras and all kinds of ensembles. Unfortunately, its natural sound is not always sufficient for these purposes. I became aware of this problem early on and, consequently, the first Schlemper guitar with integrated amplification was finished in 1985. I presented it to Leo Brouwer, who was performing with an orchestra in Germany at that time, and proudly received his congratulations.
Building guitars and amplifying their sound in a natural way has been my passion ever since.
Only few guitars are completed in my workshop every year. Guitarists from various countries visit and usually stay for a day. They try out guitars and amplifiers, order them, pick up instruments or have a Schlemper System installed. Technology and tradition work hand in hand.
My primary goals: to understand and appreciate the guitarist with all his ideas and preferences. To make the guitar audible in an orchestra.
|
||||||||||||
|
|
||||||||||||
Greg Smallman is an Australian elite classical guitar luthier known worldwide for his innovative guitar designs. Although his guitars are in outward appearance similar to a traditional Spanish classical guitar, there are numerous innovative differences. Among them is the use of a high, arched and carved back for the guitar, which is considerably thicker and heavier than a conventional guitar. The back is made of Madagascar rosewood, while the top is always made of Western Redcedar. The extreme thinness of the top combined with Smallman’s unique system of bracing gives the guitar its high levels of volume and resonance. The top of Smallman guitars is braced using a “lattice” framework composed of balsa wood and carbon fibre. By contrast, most traditional classical guitars use struts made of cedar or spruce arranged in a “fan” shape.
The world-renowned classical guitarist John Williams is known to use Greg Smallman guitars.
In 1999 the Greg Smallman label changed to Greg Smallman & Sons Damon & Kym. Based for many years in Glen Innes, New South Wales, in 2002 the Smallmans briefly relocated to the Mornington Peninsula outside Melbourne. The Greg Smallman and Sons workshop is now located near Esperance, Western Australia. They are reclusive individuals being very difficult to contact, they do not advertise in printed media and did not have a website till 2012.
Greg Smallman is admired for the open way in which he shares his ideas. He does not hide them from fellow luthiers, nor has he patented them.A large number of luthiers worldwide have incorporated Smallman’s design innovations into their own guitar designs.
Paul Fischer begon in 1956 als leerjongen bij de beroemde klavecimbelbouwer Robert Goble. Tijdens zijn zesjarig verblijf in dat atelier leerde hij klavecimbels, spinetten, klavichords en octavina’s bouwen en studeerde hij tegelijk aan het “Oxford College of Technology, Art & Commerce”.
Na zijn legerdienst vestigde hij zich in het Engelse Oxfordshire, niet ver van de gitaar- en luitbouwer David Rubio. Dit leidde als snel tot een samenwerkingsverband, dat tien jaar duurde. Paul Fischer was zes jaar lang hoofd van het Rubio-atelier. Zijn studies en interesse leverden hem een rijke ervaring met snaarinstrumenten, vedels, citers, luiten, theorbes, pandora’s en vroege gitaarinstrumenten op. Toen hij voor eigen rekening begon te werken, besloot hij zijn inspanningen en energie volledig te wijden aan de gitaar.
Dankzij een rijke ervaring aan het hoofd van het Rubio-atelier was het voor Paul Fischer een kleine moeite om de overstap te maken naar een zelfstandige bezigheid en zijn ijzersterke reputatie verder uit te bouwen.
Manuel Rodriguez And Sons is also an excellent brand considering all of their guitars from their diverse price range. They have guitars from 500 $ – 4000$ + and they have been making Guitars for over a 100 years. This is perhaps a brand of guitar that everyone owns or owned at some point of their life.
Manuel resided in Los Angeles for nearly 15 years, making guitars for professionals, Hollywood actors, teachers, and students before moving back to Madrid in 1973.
Using only the finest woods, and hand-forming each to precise tolerances, Manuel Rodriguez developed distinctive guitars fit for the world’s preeminent artists. Each instrument is as unique and individual as the musician who plays it.
Click here to go to their website.
Kolya Panhuyzen is in 1941 te Berlijn geboren en veertien jaar later naar Canada geëmigreerd. Vanaf zijn 24-ste geeft hij les op een middelbare school in Toronto, de woonplaats van de familie. De carrière in het onderwijs duurt niet lang. Geïnspireerd door zijn oom, de bekende gitaarbouwer Edgar Mönch, maakt Kolya zijn eerste gitaar in diens werkplaats. De tweede en derde volgen in de jaren daarop, en komen van dezelfde plek.
Het officiële leerlingschap bij Edgar Mönch begint als de oom van Kolya Panhuyzen in Freiburg, Duitsland gaat werken. In 1976 start Kolya een eigen werkplaats in Toronto en is vanaf dat moment full-time luthier. In 1992 verhuist hij terug naar Duitsland om in Schwanau een nieuw atelier te beginnen. Daar werkt hij tot op heden nog steeds.
Panhuyzen bouwt gitaren die tot de absolute topklasse behoren. Dit blijkt wel uit de schare bekende gitaristen dat op zijn instrumenten speelt. Tot het gezelschap behoren onder anderen Hubert Käppel, Carlo Domeniconi, Laura Young en Dale Kavanagh. Vanwege de vele corifeeën zijn er al de nodige CD-opnames met zijn instrumenten gemaakt, momenteel rond de dertig.
Door de grote vraag naar zijn instrumenten en de geringe productie is de levertijd voor een gitaar van Kolya Panhuyzen op dit moment niet minder dan, ongeveer, 3 jaar. Wij zijn er dan ook bijzonder trots op dat we in onze collectie één exemplaar kunnen presenteren.